Toen een lokale journalist een paar jaar geleden zijn licht over SJS liet schijnen en niet veel meer in huis had dan ons af te schilderen als een club waar ze liever feestvieren, was ik knap chagrijnig. Ik heb er toen een Kwoot aan gewijd met de belofte dat SJS wel meer in huis had dan het vermeende bierdrinken en dat een promotie naar de derde klasse, en wie weet nog wel hoger, een kwestie van tijd was. We moesten er helaas wel even op wachten.

Niet omdat we de capaciteit niet bezaten om te promoveren, maar omdat domme pech of Corona roet in het eten gooiden. SJS is weer derdeklasser en als je kijkt naar het niveau van de tegenstander uit Bovensmilde, de laatste horde die moest worden genomen, en wat wij in huis hebben, dan is het helemaal geen utopie om er van uit te gaan dat we ook in de derde klasse mee gaan doen. En zeker niet voor spek en bonen, zoals sommigen ons ondanks alles toch nog willen doen geloven.

Maar ja, dat past in deze tijd. Je ogen sluiten voor de werkelijkheid en je laven aan complottheorieën, Facebookwetenschap en Instagramhoogleraarschap. Het zij zo. Notoire mopperkonten hou je altijd. Nagenoeg na elke promotie of kampioenschap is het steevast vaste prik: maar volgend jaar krijgen ze het moeilijk! Voetbalvisie van de kouwe grond zeg ik altijd maar. Aan deze groep heb ik nooit getwijfeld en al evenmin aan hun trainer en de staf er om heen.

Niet dat het bij SJS altijd van het leien dakje ging. Nog niet zo heel lang geleden zaten we in een dip. Iedereen liet de koppies hangen. Op en naast het veld. Niemand nam ons nog serieus. Ondanks dat we een pracht van een jeugdtoernooi uit de grond hadden wisten te stampen en we met ons G-voetbal landelijk de aandacht trokken, bleven toch vooral twee elementen die kenmerkend blijven voor de maat waarmee een voetbalclub gemeten wordt onder nul: je bankrekening en de prestaties van je eerste elftal. Slechts drie bestuursleden moesten de kar trekken.

Maar SJS herrees. Er trad een jonge ambitieuze voorzitter aan die meteen een ander stel ambitieuze kornuiten met zich mee zoog. Verstandig als hij was liet hij zich omringen door gelouterde SJS-ers die hem met raad en daad bijstonden. Iedereen voelde dat er het een en ander aan het veranderen was. We zaten in de lift. Het ledental groeide weer, de clubkas raakte gevuld en er werd niet alleen naar vanmiddag en vanavond gekeken maar ver vooruit. Dat noemen ze visie! Kijk maar eens naar de bloeiende jeugdopleiding en de duurzaamheidsplannen.

Zonder nu van een metamorfose te spreken of van een uit zijn as verrezen Fenix, staat er toch een heel ander SJS dan pakweg vijf jaar geleden. De koppies staan weer omhoog gericht. En natuurlijk is het een prestatie van heel SJS en iedereen die zich op wat voor manier dan ook maar heeft ingezet.  En natuurlijk is het nooit het werk van één man alleen. En ik wil ook niemand te kort doen. Maar voor mij staat vast dat we met onze voorzitter de juiste man op de juiste plaats hebben en we het aan zijn inzet en vastberadenheid te danken hebben dat we staan waar we nu staan.

En op die gedenkwaardige zaterdag 18 juni in Gieten zette hij de kroon op zijn werk. Marc, deze pluim is voor jou! Dank, namens heel SJS!