Kaboutertjes

“Voorzitter, het was afgelopen week knap naatje. ‘K met peren,’ als ik zo vrij mag zijn!” De stoom kwam uit zijn oren, hij was dus boos. Waarom? Hier volgt een opsomming van dit kritische SJS-lid. En schrik niet, het heeft allemaal niks met voetbal te maken.

Een week vol ergernissen

“Maandagmorgen lag het terras helemaal bezaaid met peuken. En die liggen er nog steeds! Meer zelfs: de vuilnisbakken zitten propvol en overal waait er troep over de velden. Twee kleedkamers waren zo vies dat we er niet in wilden omkleden. Dinsdagavond hadden we een vergadering. De vaat van de vorige avond stond nota bene nog op het aanrecht en op tafel stonden de koffiepot en een omgevallen bekertje. Woensdagmorgen kwam ik hier om een potje te voetballen met de oudjes. Wat denk je? Deur dicht! Niks geen koffie met wat lekkers na afloop. En met een lege maag naar huis, want naar de soep met broodjes konden we ook fluiten. Woensdagavond liep ik tegen een leider van een of ander elftal aan. Die liep ook al te briesen. De tas met kleren stond er nog net zo als dat hij hem had neergezet in de commissiekamer. Die zou gewassen worden, maar mooi niet dus. Donderdagavond hadden we weer vergadering. Ik brak zowat mijn nek in de kantine. Geen stoel stond meer op zijn plek en je plakte zowat aan de vloer vast. En het stonk er naar rook! Bleek dat er de avond tevoren een feestje van een of ander elftal was geweest. Intussen bleken alle kleedkamers vies en kon je in de bestuurskamer je kont niet meer keren. Afijn. Nu is het zaterdag. Mag ik even weten waar de programmaboekjes zijn? En de cake voor in de bestuurskamer? Hoezo, dat is er niet?”

De verklaring van de voorzitter

De voorzitter schudt meewarig het hoofd. Ten eerste, zo stelt hij, is alle rommel veroorzaakt door SJS’ers zelf. En aangezien de kaboutertjes het niet opruimen, blijft het dus een troep. Na één week al! Maar, vervolgt de voorzitter, toch zijn die kaboutertjes er wel hoor. Alleen de afgelopen week dus even niet, want toen had de hele ploeg van Cosis vakantie.

Moraal van het verhaal

De moraal van dit verhaal is: dankzij Cosis ligt het terrein er netjes bij, zijn de kleedkamers schoon, wordt de was en de vaat gedaan en wordt elke dag de kantine en bestuurskamer in originele staat achtergelaten. Dit doen ze niet omdat ze het moeten doen – wat velen denken – ze doen het vrijwillig! Uit solidariteit met onze vereniging die hen doordeweeks van een mooie plek voorziet, inmiddels ook met een prachtige keuken. Denk daar even aan als je als laatste de kantine of kleedkamer verlaat en gooi je peuken in een asbak. En mocht je de aanvechting hebben om met je vinger langs de randjes te gaan, realiseer je dan dat je hier te maken hebt met mensen met een beperking.